Juist in het donker kan je de sterren zien

Vandaag staat in het teken van een grote verdrietige gebeurtenis; Prins Friso is overleden. Een vader, zoon,  echtgenoot, broer, zwager, oom, vriend en Prins. Ik denk dat dat laatste er het minste toe doet. Een mens is gestorven. Iemand die van heel veel mensen hield en van wie heel veel gehouden werd door de mensen om hem heen. Zo'n verdriet, gemis grijpt  me aan. Ik stel me levendig voor hoe het voor mij zou zijn... Stel dat mijn Lief...Mijn hart huilt en zwelt op van dankbaarheid als ik weer voel dat wat vaak heel 'gewoon' lijkt werkelijk heel erg bijzonder is. Ik heb 3 gezonde zoons, mijn Lief mankeert niks en met mij gaat ook alles goed. Dat besef was mijn mooiste geluksmoment van vandaag. Ik geniet iedere dag van ons gezin en ben dankbaar dat wij samen mogen zijn maar op momenten als deze, als er zoiets verdrietigs om me heen gebeurt voel ik me extra gelukkig! Andere geluksmomenten waren de knuffels met mijn jongens die daarop volgden, de stralende gezichten van mijn oudste twee zoons na hun eerste schooldag van dit schooljaar; ze hebben weer genoten! En de lieve woorden van  mijn moeder die weet dat ik mijn jongens altijd zo mis als ze op school zijn. En bij iedere nieuwe volger van dit blog en/of mijn twitteraccount @3ngelenblog maakt mijn hart een sprongetje. 'Zou dit echt kunnen/mogen gaan groeien?' vraag ik me af. Ik blijf dromen!